Tag: tribute

Geplaatst op

Doowopthatthing

(for English scroll down)

Bij deze presenteer ik mijn laatste art print Doowopthatthing uit de Helden/Heroes B-side serie. Dit is mijn tweede portret van Lauryn Hill, Rebel was de eerste uit de A-serie van de Helden/Heroes serie (oplage 1/1). Doowopthatthing is een print op canvas 120/80 cm limited & signed in oplage van 1/5.

Doowopthatthing no 06 van de Helden/Heroes B-sides serie. Limited & signed 1/5
Doowopthatthing no 06 van de Helden/Heroes B-sides serie. Limited & signed 1/5

Artiest Lauryn Hill is als een ruwe en gepolijste diamant met vele facetten. Mijn eerste ontmoeting met haar muziek was met haar eerste solo album; The Miseducation Of Lauryn Hill. Het nummer Doo Wop That Thing schalde door mijn geleende oortje zittend op een bankje in de zon in The Cloisters (park) New York met mijn mede reiziger Anne Marieke (1999). Dit nummer resoneerde de New York vibe zoals die wij die toen ervaarden. Maar dit specifieke album is nog altijd een van mijn favorieten. Het is vrolijk, brutaal, stoer en aanwezig. Love it. Ze heeft niet veel albums gemaakt en daarnaast is het privé en professioneel een periode met haar bergafwaarts gegaan, anders gezegd ze ging down Hill. Er ging wat tijd voorbij toen Unplugged album mij ter oren kwam.  Dit album was ongetwijfeld nog steeds heel erg Lauryn Hill maar nu doordrenkt met het leven wat ze achter de rug had en de emoties waar ze doorheen gegaan was. Het album begint met een conversatie met het publiek, wat ze eigenlijk de hele tijd blijft doen tussen de nummers door. Ik heb er een paar opmerkelijk regels uitgepikt die haar metamorfose volgens mij goed illustreren. 

“And you know, it’s real interesting because I used to be a performer, and I really don’t consider myself a performer so much anymore. I’m really just… I’m sharing, you know, more or less the music that I’ve been given. But if I stop, if I start, if I… you know… feel like saying, “Baby, baby, baby” for eighteen bars — whatever, you know? I just… I do that”

Ze refereert ook aan haar stem die in haar woorden ‘raspy’ was geworden door de tijd heen. Maar dat vond ze ok omdat ze nu, een zanger was met ‘a lot of stuff on her throat. Ik bedoel….

Als een artiest in staat is tot een dergelijke introspectie en output dan voegt het zoveel toe aan alles wat ze doet en haar nalatenschap. In dat perspectief gezien was Miseducation haar coming out als solo artiest na een carrière bij de even succesvolle hip-hop formatie de Fugees. En het is zonder twijfel een prachtige prestatie maar de Unpluggesd sessies bewezen dat zij een kunstenaar met grote diepte was. Doo Wop That Thing leek naïef en bijna onschuldig in vergelijking tot bijvoorbeeld het nummer Rebel van het Unplugged album maar in hun unieke wijze waren ze beide extreem krachtig. En het paste op een of andere manier bij mijn eigen ‘coming of age’.

Lauryn Hill, “a singer with a lot of stuff on her throat”. Ik hoop haar recht te doen met deze visuele tribute. 

zie alle Helden/Heroes B en A sides: https://maritotto.nl/helden-heroes-serie-the-a-en-de-b-sides-nl/

(English)

Doowopthatthing

Hereby is present Doowopthatthing to you, my latest art print, no06 from the Helden/Heroes B-side series. This is my second portrait of Lauryn Hill.  Rebel was the first one from the A-sides series. Doowopthatthing is printed on canvas 120/80cm limited and signed 1/5.

Doowopthatthing no 06 van de Helden/Heroes B-sides serie. Limited & signed 1/5
Doowopthatthing no 06 van de Helden/Heroes B-sides serie. Limited & signed 1/5

Artist Lauryn Hill is like a rough and polished diamond with many facets. My premiere encounter with her music was with her first solo album The Miseducation Of Lauryn Hill. The song Doo Wop That Thing echoed trough my (borrowed) earphones while sitting on a bench in the sun in The Cloisters (park) New York with my co traveller Anne Marieke (1999). This song resonated for us the New York vibe we were experiencing at the time. But this specific album is still one of my favourites. It is upbeat, cheeky, bold and out there. Love it. She did not produce a lot of records and for a while her life and career went downhill or rephrased Hill went down.  Some time passed by and the Unplugged album caught my ear. This album was undeniable still very much Lauryn Hill but drenched with the life she had lived and emotions she had gone through. The album starts with a conversation (intro) with her audience, which she keeps on doing throughout the whole unplugged session. 

I picked a few significant lines to illustrate her metamorphoses:

“And you know, it’s real interesting because I used to be a performer, and I really don’t consider myself a performer so much anymore. I’m really just… I’m sharing, you know, more or less the music that I’ve been given. But if I stop, if I start, if I… you know… feel like saying, “Baby, baby, baby” for eighteen bars — whatever, you know? I just… I do that”

She also refers to her voice later on, that has become raspy over time, but that’s ok she said because she now was a singer with a lot of stuff on her throat. I mean…..

If an artist is capable of such introspection and personal and artistic output, it adds so much value to everything he or she does and her legacy. In this perspective Miseducation was her coming out as a solo artist after her career in the equally successful hip-hop formation Fugees. And it is without a doubt a great performance but the unplugged sessions proved her to be an artist with great depts. Doo Wop That Thing seemed naïve, almost innocent in comparison with for instance the song Rebel from the unplugged sessions but in their unique ways they were both extremely powerful. And somehow it both suited my own coming of age.

Lauryn Hill, a singer with a lot of stuff on her throat. I hope to have captured it sufficient with this visual tribute to her.

Geplaatst op

Into The Field Of Joy

Into The Field Of Joy- Helden/Heroes-serie- nr. 5- 2019-portret- Lenny Kravitz-
Into The Field Of Joy – nr. 6 van de Helden/Heroes serie Limited (1/1) art print on canvas 120/80 cm. (Portret Lenny Kravitz)

(scroll down for English)

Bij deze presenteer ik nr. 6 uit de Helden/Heroes serie, Into The Field Of Joy.

Limited (1/1) en gesigneerde digitale ar print on canvas 120/80 cm.

Fields Of Joy, de 3e (hit) single van Lenny Kravitz zijn debuut album ‘Mama Said’ 1991. Ik was 21. Een roerige periode in mijn leven. Ik ging veel uit, werkte (net nog of net niet meer)  in Discotheek X Ray en later in Café de Singel (Zwolle). Mijn gedroomde carrière als grafisch ontwerper leek uit beeld. Een alternatieve carrière als horeca medewerker leek de weg op dat moment. Gedreven door een mix van jeugdige onbezonnenheid en opstandigheid maakte dat ik dit perspectief omarmde en zag als een perfecte combinatie van plezier en geld verdienen. Dat bleek natuurlijk uiteindelijk heel anders uit te pakken. Het heeft veel energie gekost om dit pad om te buigen in iets waarvan ik oprecht gelukkig zou worden; het kunstenaarschap. In die zelfde tijd was daar ineens the sound of Kravitz. Lenny Kravitz, een prachtige androgyne mix tussen Jimy Hendrix en Curtis Mayfield. Een ultra coole hippie en een rockbeest. Een boodschap van love, peace and happiness in een rauw jasje.

Ergens eind jaren 90 heb ik een tweeluik gemaakt met de titel- Into The Field Of Joy, vernoemd naar het nummer van Lenny Kravitz. Deze tweeluik stond voor mij voor optimisme, een start, het begin van iets nieuws. Zowel zakelijk als privé veranderde er van alles. Ik had net mijn eerste  atelier bemachtigd in de destijds gekraakte Oude Ambachtsschool (Mimosastraat 1) en voelde me als herboren  te midden van het kleurrijke gezelschap wat de Mimosa bevolkte. Ik kreeg vertrouwen in mezelf, mijn creativiteit en mijn toekomst. Hier zou het gaan beginnen en van dat pad ben ik nooit meer afgeweken. Into The Field Of Joy markeert voor mij een tijdperk en een belofte aan mijzelf.

Kravitz zelf heeft nog vele hits gehad en albums gemaakt. Stijlvast en zijn unieke sound altijd trouw blijvend. Laatst heb ik weer twee recente albums gekocht; ‘Black & White America’ & ‘Raise Vibration’ en die bleken even urgent en actueel te zijn  als zijn vroege werken. Als je als artiest zo lang zo continu in je kwaliteit kan blijven ben je voor mij een grote. Oh ja, toch het vermelden waard, tevens de eerste in mijn portret-reeks die nog (vol op) leeft, Len the Man!

Meer uit de Helde serie zie:

Into The Field Of Joy (Mama Said- Lenny Kravitz 1991)

Link naar video klik op afbeelding / link to video- click image

(English)

Into The Field Of Joy

Into The Field Of Joy- Helden/Heroes-serie- nr. 5- 2019-portret- Lenny Kravitz-
Into The Field Of Joy – nr. 6 van de Helden/Heroes serie Limited (1/1) art print on canvas 120/80 cm. (Portret Lenny Kravitz)

Hereby I present no. 6 from the Helden/Heroes series, ‘Into The Field Of Joy’.

Limited (1/1) signed digital art print on canvas 120/80 cm.

‘Fields Of Joy’ was the 3th (hit) single by Lenny Kravitz debut album ‘Mama Said’ 1991. I was 21 years old and in de midst of a turbulent era of my life. I was on a revel a lot and worked (or had worked) @ discothèque X Ray and Cafe de Singel (Zwolle). My dreamed career as graphic designer seemed out of reach. An alternative career in the catering industry seemed the way for me at that present moment. Driven by a mixture of youthful rashness and rebelliousness made me embrace this opportunity, a perfect combination of making fun and earning money. In the end it had a less fortunate outcome than hoped for. It took me al lot of energy to bend this path into something that would made me truly happy, artistic craftsmanship. This period for me is larded with the sound of Lenny Kravitz. Lenny Kravitz, a beautiful androgynies mix of Jimy Hendrix and Curtis Mayfield. A ultra cool hippie and a rock ’n roll animal. Spreading a message of love, peace and happiness, be it a little rugged on the edges.

At the end of the nineties’ I made a diptych called ‘Into The Field Of Joy’ named after Lenny Kravitz’s song. This diptych for me represented optimism and a start of something new. Both carriers wise as private everything changed. I had just obtained my first atelier at De Oude Ambachtsschool (Mimosastraat 1) and felt like a phoenix from the flames in the company of all these colourful people that worked and lived at the Mimosa.  It boosted my self-confidence, my faith in my creativity and my future. From here on it would only go up and I never left this track again. Into The Field Of Joy, for me, marked an era and a promise to myself. 

In the mean while, zooming in on Kravitz, he made many hits and albums. He always stayed faithful to his unique sound. Recently I bought two of his latest albums; ‘Black & White America’ & ‘Raise Vibration’’ and they proofed it to be as urgent and contemporary as his early works were. When you’re an artist and able to produce music of a continue quality for decades, your a great one in my perspective. Oh, and by the way, worth mentioning it, in my sequence this is the first artist that’s still alive (and kicking), Len the Man!