Bij deze presenteer ik nr. 6 uit de Helden/Heroes serie, Into The Field Of Joy.
Limited (1/1) en gesigneerde digitale ar print on canvas 120/80 cm.
Fields Of Joy, de 3e (hit) single van Lenny Kravitz zijn debuut album ‘Mama Said’ 1991. Ik was 21. Een roerige periode in mijn leven. Ik ging veel uit, werkte (net nog of net niet meer) in Discotheek X Ray en later in Café de Singel (Zwolle). Mijn gedroomde carrière als grafisch ontwerper leek uit beeld. Een alternatieve carrière als horeca medewerker leek de weg op dat moment. Gedreven door een mix van jeugdige onbezonnenheid en opstandigheid maakte dat ik dit perspectief omarmde en zag als een perfecte combinatie van plezier en geld verdienen. Dat bleek natuurlijk uiteindelijk heel anders uit te pakken. Het heeft veel energie gekost om dit pad om te buigen in iets waarvan ik oprecht gelukkig zou worden; het kunstenaarschap. In die zelfde tijd was daar ineens the sound of Kravitz. Lenny Kravitz, een prachtige androgyne mix tussen Jimy Hendrix en Curtis Mayfield. Een ultra coole hippie en een rockbeest. Een boodschap van love, peace and happiness in een rauw jasje.
Ergens eind jaren 90 heb ik een tweeluik gemaakt met de titel- Into The Field Of Joy, vernoemd naar het nummer van Lenny Kravitz. Deze tweeluik stond voor mij voor optimisme, een start, het begin van iets nieuws. Zowel zakelijk als privé veranderde er van alles. Ik had net mijn eerste atelier bemachtigd in de destijds gekraakte Oude Ambachtsschool (Mimosastraat 1) en voelde me als herboren te midden van het kleurrijke gezelschap wat de Mimosa bevolkte. Ik kreeg vertrouwen in mezelf, mijn creativiteit en mijn toekomst. Hier zou het gaan beginnen en van dat pad ben ik nooit meer afgeweken. Into The Field Of Joy markeert voor mij een tijdperk en een belofte aan mijzelf.
Kravitz zelf heeft nog vele hits gehad en albums gemaakt. Stijlvast en zijn unieke sound altijd trouw blijvend. Laatst heb ik weer twee recente albums gekocht; ‘Black & White America’ & ‘Raise Vibration’ en die bleken even urgent en actueel te zijn als zijn vroege werken. Als je als artiest zo lang zo continu in je kwaliteit kan blijven ben je voor mij een grote. Oh ja, toch het vermelden waard, tevens de eerste in mijn portret-reeks die nog (vol op) leeft, Len the Man!
Meer uit de Helde serie zie:
Into The Field Of Joy (Mama Said- Lenny Kravitz 1991)
(English)
Into The Field Of Joy
Hereby I present no. 6 from the Helden/Heroes series, ‘Into The Field Of Joy’.
Limited (1/1) signed digital art print on canvas 120/80 cm.
‘Fields Of Joy’ was the 3th (hit) single by Lenny Kravitz debut album ‘Mama Said’ 1991. I was 21 years old and in de midst of a turbulent era of my life. I was on a revel a lot and worked (or had worked) @ discothèque X Ray and Cafe de Singel (Zwolle). My dreamed career as graphic designer seemed out of reach. An alternative career in the catering industry seemed the way for me at that present moment. Driven by a mixture of youthful rashness and rebelliousness made me embrace this opportunity, a perfect combination of making fun and earning money. In the end it had a less fortunate outcome than hoped for. It took me al lot of energy to bend this path into something that would made me truly happy, artistic craftsmanship. This period for me is larded with the sound of Lenny Kravitz. Lenny Kravitz, a beautiful androgynies mix of Jimy Hendrix and Curtis Mayfield. A ultra cool hippie and a rock ’n roll animal. Spreading a message of love, peace and happiness, be it a little rugged on the edges.
At the end of the nineties’ I made a diptych called ‘Into The Field Of Joy’ named after Lenny Kravitz’s song. This diptych for me represented optimism and a start of something new. Both carriers wise as private everything changed. I had just obtained my first atelier at De Oude Ambachtsschool (Mimosastraat 1) and felt like a phoenix from the flames in the company of all these colourful people that worked and lived at the Mimosa. It boosted my self-confidence, my faith in my creativity and my future. From here on it would only go up and I never left this track again. Into The Field Of Joy, for me, marked an era and a promise to myself.
In the mean while, zooming in on Kravitz, he made many hits and albums. He always stayed faithful to his unique sound. Recently I bought two of his latest albums; ‘Black & White America’ & ‘Raise Vibration’’ and they proofed it to be as urgent and contemporary as his early works were. When you’re an artist and able to produce music of a continue quality for decades, your a great one in my perspective. Oh, and by the way, worth mentioning it, in my sequence this is the first artist that’s still alive (and kicking), Len the Man!
(for English, scroll down) Bij deze presenteer ik mijn laatste digitale kunstwerk uit de Helden/Heroes serie ” Off The Wall” en blik ik terug op de opening van de Nieuwste Leden expositie van galerie de Ploegh.
Off The Wall (Helden no.5)
Limited (1/1) en gesigneerde digitale art print on canvas 120/80 cm
Kan een held van zijn voetstuk vallen met terugwerkende kracht? In dit geval doel ik daarmee op Michael Jackson. Ik heb echt zitten kauwen op deze vraag . Om een antwoord te vinden ben ik terug gereisd naar 1982. Ik was 12 en was net het fenomeen popmuziek aan het ontdekken. Voor mijn 12e lag mijn muzikale voorkeur bij Fame, Grease en, laat ik mijzelf niet sparen, zelfs Shakin’ Stevens. Ter verdediging voor de Shakin’ Stevens crush, je moet toch ergens beginnen, toch?
Maar toen, kijkend naar de wekelijkse Count Down show, kwam daar een heel nieuw fenomeen bij, de video clip. (oh, er is zoveel veranderd!) Maar kan je de opwinding nog herinneren ? (80ers)! Weken voor de release van Michael Jacksons Beat It, werd er al wild gespeculeerd. Er stond iets speciaals te gebeuren. Wat later, de zelfde procedure met de song en clip ‘Thriller’. De spanning werd over weken uitgesmeerd en dan……… Blast, bang, wow! Het was ongeëvenaard. En voor mij was er een held geboren. Ik hield al heel erg van dansen (*Fame) maar ik was zo aangeraakt door zijn bewegingen dat ik de moonwalk en alle pasjes uit de Triller clip heb leren dansen, zelfs de zombie pasjes. Later, in clubs en discotheken, danste ik me zelf een slag in de rondte op het veel eerder uitgebrachte ‘Don’t Stop Till You Get Enough‘ en vele andere nooit gedateerde ultiem swingende nummers. (ook van de Jackson 5). En als hobby DJ (Sister Feelgood), platen draaiend tijdens feesten op culturele broedplaats DOAS (in haar hoogtij dagen), incidenteel in Cafe de Singel en later maandelijks bij Jazz/muziek cafe Jazzy Jam, was Michael Jackson vaste prik. Stilzitten geen optie…
De wereld lag aan zijn voeten en verslond hem. Dit verlegen en kwetsbare figuur, gek geworden? Eindeloos sleutelend aan zijn eigen voorkomen. Tot dat er niet meer te sleutelen viel en een bleke ongelukkige Pinoccio overliet. En om het nog wat erger te maken, zijn vermeende (of bewezen) pedofiele activiteiten die na zijn dood nog een extra aan het licht zijn gekomen.
De filosofische vraag; Had Michael Jacksons meer talent dan hij aan kon? Of maakte de gemene vader figuur, het totale gebrek aan normaal en privacy een freak van hem?
Dan nu mijn antwoord op de eerste vraag; “Kan een held van zijn voetstuk vallen met terugwerkende kracht?”, zou zijn; muzikaal, nooit, persoonlijk, heb ik meer met hem te doen dan dat ik hem kan veroordelen.
Ik heb een sterk gevoel dat hij naast dader ook slachtoffer was. En ook ben ik dankbaar voor wat hij mij en vele anderen gegeven heeft met zijn muziek en dans. Dus hij hoort thuis in mijn helden serie, geflankeerd door Peter Pan, zijn rol model.
Zie hier de complete Helden serie tot nu:
On te wall (terugblik opening Nieuwste leden expositie)
Gisteren 08 september j.l. werd de 2e ronde Nieuwste leden expositie geopend in Galerie de Ploegh. Het was een moment om elkaar als nieuwe leden te ontmoeten en iets te leren over elkaars werk. Daarnaast is het een mooie uitgebalanceerde expositie van heel divers werk en disciplines. De expositie loot tot 29 september en wordt afgesloten met een finisage, deze is om 16u. Ik hoop je daar nog te ontmoeten.
Off The Wall & On the wall
(English) Hereby I present my latest digital artwork from the Heroes series ‘ Off the Wall’ and reflect on the opening of the Newest Member Exhibition by galerie de Ploegh’
Off The Wall (Helden no.5)
Limited (1/1) digital art print on canvas 120/80 cm
Can a hero fall from his pedestal in hindsight? In this particular case I aim at musical hero Michael Jackson. I was really a bit troubled by this question. To find an answer I travelled back to the eighties, 1982. I was12 years old, just grasping the phenomenon of pop music. (Fame, Grease and (for real) even Shakin’ Stevens had my interest in my previous years. In my defence for the Shakin’ Stevens crush, you have to start somewhere…. right?
But then, watching this weekly music show Count Down encountering a new phenomenon- the video clip. (Oh, how much has changed…) But can you remember the excitement (80-ties people)! Weeks before the release of Michael Jackson’s song Beat It, the word was out, something special was going down. Later, the same procedure repeated with the song and clip ‘Thriller’. The tension was stretched over weeks before the release and then…. Blast, bang, wow! It was unprecedented. And for me a star, an icon was born. I loved dancing already (*Fame) but I was so exited by his moves that I actually learned the moonwalk and the thriller clip dances by heart, even the zombie- moves. Later on in dance halls and discotheques I danced my brains out on his earlier hit song ‘Don’t Stop Till You Get Enough and many more, never out-dated and ultimate swinging music. (including the Jackson 5 period). And being a hobby DJ for a while (Sister Feelgood), record spinning during parties at DOAS (in her glory days), incidentally at theme nights at Cafe de Single and later on on a monthly base at jazz/ music cafe Jazzy Jam, Michael Jackson was a must do. And everyone started moving…inevitable.
The world loved and devoured him. This shy and vulnerable creature, gone mad? Tinkered at his appearance for ever, till there was nothing left to tinker with, leaving a pale-faced unhappy Pinocchio as remain. And to make it even worse, his alleged (or proved) paedophile actions, which culminated after his death.
The soul question: Did Michael Jackson have more talent that he could bare? Or is the frantic father figure, the total lac of normal and privacy made him a freak?
Well now my answer to the first question “Can a hero fall from his pedestal on hindsight?”, would be: musically, never, personally, I do pity him more that I judge him.
I have a strong sense of him, being, besides a predator, a victim too. And still I feel grateful for what he gave to many others and me. So he belongs her in my hero series. Flanked by Peter Pan, his role model.
See here the complete overview of the Heroes series till now:
On te wall (review opening Newest Member Exhibition)
Yesterdag, September the 8th the second round of the Newest member Exhibition was opened @ galerie de Ploegh. It was a moment to get to know the other new artist and their works. Next to that, I can say it is a nice and balanced exhibition with a lot of diversity in style and discipline. The exhibition is to be seen till 29th of September and will close with a finsage at 16.00 hours. Hope to see you there?
Wat mijn eigen bedachte selectie criteria voor helden betreft; zij is mijn (anti) heldin, held voor meer dan een reden. 1- Een klassiek geschoolde zwarte muzikante, die niet vanzelfsprekend een vak opleiding kon genieten. Na highschool en de NY school of Arts, melde ze zich aan voor de Curtis Institute Of Music In Philadelphia. En werd daar afgewezen vanwege haar huidskleur. Deze pijnlijke ervaring is de voedingsbodem geweest voor haar activisme. 2- In die tijd als vrouw een iconische muzikale positie verwerven die artiesten als David Bowie liet twijfelen over hun eigen talenten.
Ik ben een witte ‘bevoorrechte’ vrouw maar een vrouw ! Geboren in een andere tijd maar toch ook moeten knokken voor mijn plekje in de wereld als mens, zeker ook als vrouw. Daarnaast kan elke vrouw zich identificeren met elke strijd tegen ongelijkheid, ook als het niet haar eigen strijd is.
Terug kijkend in mijn eigen familie geschiedenis zie ik een ketting van slimme en ondernemende vrouwen voor mij. Deze vrouwen zijn mijn moeder en grootmoeders. Zij werden niet in staat gesteld om en te trouwen en tegelijkertijd een onafhankelijk bestaan te leiden. Ik behoor tot de generatie uit die keten die onafhankelijk is en onafhankelijke keuzes kon maken. Geïnspireerd door hun verhalen en de alles overstijgende soul/ jazz van Nina Simone, voel ik deze strijd nog altijd in mij, als een strijd die wereldwijd, in ieder geval, nog niet gestreden is.
Nina Simone was mooi, begaafd en militant. Haar exceptionele stem reikte al ver maar zij bracht het naar een nog hoger niveau met haar politieke provocaties, activisme en het aanzetten tot verandering.
In Sugar In my Bowl bezingt Nina een vrouw met een verlangen naar simpele maar de goeie dingen uit het leven. Deze songtekst zegt meer dan duizend woorden.
“I Want A Little Sugar In My Bowl”
I want a little sugar In my bowl I want a little sweetness Down in my soul I could stand some lovin’ Oh so bad I feel so funny and I feel so sad
I want a little steam On my clothes Maybe I can fix things up So they’ll go Whatsa matter Daddy Come on, save my soul I need some sugar in my bowl I ain’t foolin’ I want some sugar in my bowl
You been acting different I’ve been told Soothe me I want some sugar in my bowl I want some steam On my clothes Maybe I can fix things up so they’ll go Whatsa matter Daddy Come on, save my soul I want some sugar in my bowl I ain’t foolin’ I want some sugar hmmm”
The Pop Up expositie is van Juli tot eind augustus. @ theater de spiegel, Zwolle
Sugar In My Bowl & Pop Up Museum
(English)
Limited & signed art-print 1/1 on canvas 120/80cm
Presenting to you number 4 of the Heroes series. Here is my tribute to Nina Simone. Sugar In My Bowl
As far as my own set selection criteria goes; for me she is a (anti) hero, heroin for more than one reason. 1- Here is a black woman who became a classic schooled musician, but not without a fight. After high school and the New York School of Arts she applied to the Curtis Institute Of Music In Philadelphia. They turned her down because she was black. This painful experience had a big influence on her and finally made her an activist singer. 2- in those days she managed to claim her position as an iconic female musician in a male dominated world. And she made David Bowie question his own talent.
I am a white privileged woman, but a woman. Born in a different era but still I too had to put up a bit of a fight to get where I am today. I think every woman understands a fight for any form of equality even if it is not her own.
Looking back in my own family history I see a chain of bright and ventures women. The ones before me are my mother and grandmothers. When they were young, they were not abled to get married and be independent at the same time. I am part of the generation that is or can be. I am inspired by their stories and a crossing border, cutting edge, woman like Nina Simone. Still I feel strongly that worldwide this battle is not won yet.
Nina Simone was beautiful, gifted and militant at the same time.
Her exceptional voice reached far but she pushed her talent and boundaries and used it to challenge politics and to provoke change.
Sugar In My Bowl is a song about a woman desiring the simple but good tings in life. These lyrics express a thousand words!
“I Want A Little Sugar In My Bowl”
I want a little sugar In my bowl I want a little sweetness Down in my soul I could stand some lovin’ Oh so bad I feel so funny and I feel so sad
I want a little steam On my clothes Maybe I can fix things up So they’ll go Whatsa matter Daddy Come on, save my soul I need some sugar in my bowl I ain’t foolin’ I want some sugar in my bowl
You been acting different I’ve been told Soothe me I want some sugar in my bowl I want some steam On my clothes Maybe I can fix things up so they’ll go Whatsa matter Daddy Come on, save my soul I want some sugar in my bowl I ain’t foolin’ I want some sugar hmmm
The Pop Up exhibition is from July till the end of August.
“Dearly beloved We are gathered here today To get through this thing called life
Electric word life It means forever and that’s a mighty long time But I’m here to tell you There’s something else The after world
A world of never ending happiness You can always see the sun, day or night“…………
Met deze woorden gidste Prince je zijn uitzinnige ‘Lets Go Crazy’in. The afterworld, is waar hij nu is. Ik hoop dat het aan zijn verwachtingen voldoet.
Met dit nummer heb ik in 1984 kennis gemaakt met Prince. Niet helemaal waar als ik eerlijk ben. Daarvoor was ik al door mijn buurjongen met Prince in aanraking gebracht., Hij was een groot Prince fan en speelde zijn nummers virtuoos na op zijn electrische gitaar. Maar ik was toen niet direct onder de indruk van Prince (was er nog niet klaar voor), Ik vond het een ego trippende Jimmy Hendrix variant. Maar ik had het natuurlijk mis.
Dus eigenlijk de tweede introductie was op een feestje bij een vriend of vriendin (dat kan ik me niet meer herinneren). Zij/hij had de video Purple Rain gehuurd . Een dun verhaaltje maar de muziek kwam keihard binnen. (op dat zelfde moment stond New Years Day van U2 ook hoog in de hitlijsten- muziek die je binnenste buiten keert- als een urgente oerkracht) Dus dan ben je 14-15 jaar oud en wordt in het gezicht geslagen met een gevoel van opwinding, verandering, opstand en extravaganza. Het zou zomaar kunnen gebeuren, het was duidelijk aanwezig, deze buitensporige energie.
Op dat zelfde moment was ik mij zelf aan het ontdekken, in plaats van groepsdier als individu wachtend om vorm te krijgen. Door een aangeboren aversie tegen traditie en verwachtingen voelde ik me wel eens verloren van tijd tot tijd. Het leek zoveel makkelijker gewoon te in en aan te passen als een stukje van een grotere puzzel. Jammer genoeg, dat was niet ik.
Als het niet voor mijn helden was geweest zou ik me tot op de dag van vandaag on-aangesloten voelen . Het feit dat zij bestonden maakte me bewust van het feit dat anders zijn juist een groot pluspunt kan zijn
Wat Prince betreft, want dit is zijn spreekwoordelijke podium- hij was onnavolgbaar in zijn onuitputtelijke bron aan creativiteit, Daar had hij zoveel van dat het constant stroomde, altijd voor de troepen uit, ongebreideld met groot en zichtbaar plezier. Deze man, een muzikant pur sang. Een muzikant die zich opwond over goedkope, commercieel en slecht geproduceerde muziek. Die er voor koos geen SLAAF te zijn van de muziek industrie., zijn eigen pad koos. Maar tegelijkertijd ook muzikale foutjes en missers had.
In de beeldende kunst is er veel vrijheid maar ook veel rigiditeit en dogma’s. Mijzelf, Ik kan me ook niet beheersen als het gaat om creativiteit. Het is mijn zwakte en mijn kracht. Lucide of vaag? Ik heb wel geworsteld met deze karakteristiek. Maar ik kan me verheugen in de gedachte dat de weg naar Rome vele wegen kent zelfs asymmetrische, excentrische en beautiful ones*
In de achtergrond tref je Jimmy Hendrix (staand) en Sly Stone (springend) beide rolmodellen voor Prince
*Helden- Heroes- gallery
(English)
The Afterlife is nr. 3 from the Heroes* series.
“Dearly beloved We are gathered here today To get through this thing called life
Electric word life It means forever and that’s a mighty long time But I’m here to tell you There’s something else The after world
A world of never ending happiness You can always see the sun, day or night“…………
With these words you’re guided into Princes unprecedented ‘Lets Go Crazy’. The afterworld, that’s were he’s at now. Hopefully it fits his expectations.
This is how I got introduced to Prince in 1984. Not entirely true if I am honest. Before that, by my neighbor, he was complete and utterly Prince adapt and played his songs virtuous on his electric guitar. He was the first to introduce Prince to me and at the same time impressing me with his guitar skills. But really, I was not directly blown away by Prince. At first I thought he was a big egomaniac that looked and acted like Jimmy Hendrix. Of course, I stood corrected.
So the second introduction was at a party of a friend. She or he (I can’t remember) had rented the ‘video’ Purple Rain. A thin storyline but the music had impact. (At the same time New Years Day of U2 was high in the charts- music that flips you inside out- an urgent-as a force of nature). So, your 14-15 years old and got slapped in the face with a sense of excitement, change, revolt and extravaganza. It might happen, it could happen, it was clearly present, this outrageous energy.
As for Prince, as this is his proverbial stage, he was unparalleled in his flood of creativity. He had so much of it that it flowed constantly, always ahead of everyone, unconstrained and with great and visible joy. This man, a musician pur sang, a musician that got annoyed over commercial and shallow produced music. Who choose not to become a SLAVE of the music industry, followed his own path. And at the same time made musical flaws and mistakes too.
In this period I was also discovering my self as being not one of the flock but as an individual waiting to get shape . Due to an inborn aversion to traditions and expectations, I felt kind of lost from time to time. It seems so much easier, fitting and blending as a piece of a greater puzzle. This was –unfortunately- not for me.
If it wasn’t for them, my heroes, I might remain puzzled how to fit in my entire life. But the fact they existed proofed that oddness was in fact a great asset of life!.
In my line of work there is a lot of freedom but also a lot of rigidness and lets call it dogmas. Me, I can’t constrain my self if it comes to creativity. It is my weakness and my strength. Am I lucid or hazy? I did struggle with this characteristic. But than I feel at ease with the thought that there are many roads to Rome, even asymmetrical ones, eccentric ones and …… beautiful ones*
In the background both Jimmy Hendrix (standing) and Sly Stone (jumping) both role models for Prince.
Nummer 2 uit de serie Helden. Deze serie behelst gemanipuleerde foto’s van mijn persoonlijke helden. Nummer 01 was Fame– (David Bowie), nr 02 is getiteld What’s Going On’ featuring Marvin Gaye.
Deze reeks is een homage aan hen die mij geïnspireerd, gemotiveerd en geraakt hebben en daardoor een waardevolle bijdrage aan mijn ‘zijn’ hebben gedaan. Ik geloof dat we helden nodig hebben om het beste in ons zelf naar voren te halen. Wat een echte held is kan per persoon verschillen. Mijn helden zijn voor mij creatieve wonderkinderen, sterren die zo hard stralen dat ze nog decennia lang na smeulen en vonken. Zo ook mijn muzikale held 02- Marvin Gaye, as fas as I am concerned, the undisputed king of soul.
Soul, hardcore soul! Ik was een jaar of 12/13 denk ik toen ik het nummer Sexual Healing voorbij zag komen bij het pop programma Count Down. Dit nummer was de aanleiding om een van mijn eerste albums te kopen (na Lets Dance en Heroes van David Bowie en Thriller van Michael Jackson) , Midnight Love. Ik heb het grijs gedraaid, zo grijs dat ik elk nootje en stembuiginkje in zijn stem nog precies weet. Ik zing het album van voor naar achter mee. Wel een gekke combinatie, Bowie, Michael Jackson, Marvin Gaye maar ja ik was 13, dus wat wil je. Daarnaast leek alles heel vloeibaar, Bowie die met Jazz en soul experimenteert, Jackson die rock invloeden in zijn muziek gebruikte en Marvin Gaye die de disco exploreerde. Wat ze gemeen hadden was natuurlijk een soort onwereldse grootsheid in hun hele doen en laten. Larger than life.
Terug naar Marvin; Na Midnight Love werd ik gretig naar meer, helaas is er na Midnight Love nooit meer een album gemaakt want niet lang daarna (1984) werd hij doodgeschoten door zijn eigen vader. Dus de enige manier voor meer Marvin, was terug in de tijd. Ik ontdekte de albums, I Want You, Lets get It On en What’s Going On en was meteen fan voor het leven. Ik had al vaker soul geluisterd en het altijd lekkere muziek gevonden maar dit was anders, dieper, rauwer, echter, sexier, tragischer, gevoeliger en apocalyptisher. Zijn stem roert mijn diepste bewustzijn, mijn ziel -soul- . Ik voel wat hij zingt en wil wonen in zijn stem. Soul is een muziekgenre met een essentie, muziek met of uit het hart. Maar wat ik mee heb genomen van Marvin Gaye in mijn verdere adolescente/volwassen leven is dat soul, een waarachtige bezieling kan zijn. Niet iets wat je doet maar meer iets wat je bent. Je wordt als het ware pure liefde. Ik zal nooit helemaal 100% in die staat geraken maar het is een levenslang streven. Rijkdom is een mentale staat, liefde is de staat van de ziel. Geld, macht en status heeft hier niets mee van doen. Hooguit iets wat per ongeluk bereikt wordt.
*What’s Going On is een geëngageerd album. 1971 Dit eerste album dat door Marvin Gaye zelf geproduceerd werd, bestaat uit negen nummers die vrijwel allemaal in elkaar overlopen. Het verhaal in de songteksten wordt verteld vanuit het oogpunt van een veteraan die terugkomt uit de Vietnamoorlog. Hij kijkt kritisch naar de Verenigde Staten, het land waarvoor hij vocht en waar hij niets anders ziet dan onrechtvaardigheid, leed en haat*. In het nummer Mercy Mercy Me bezingt hij de door de mens vervuilde wereld, een songtekst die intens oprecht klinkt en door merg en been gaat en vandaag nog actueel is. Het hele album is prachtig, een meesterwerk.
Niet alleen is dit een hommage aan Marvin Gaye en soul muziek maar ook een pleidooi voor meer soul in de 21 eeuw. En ik durf bijna de stelling aan dat je een betere, zachtere en warmere versie van jezelf wordt door naar de muziek van Marvin Gaye te luisteren. Troost voor de ziel. Havent done it yet, try it?
*- bron Wikipedia
Mijn hommage ‘What’s Going On’ is een gesigneerde print, oplage 1/1 op canvas 120/80cm
( English) What’s Going On (serie Helden- 02) 1/1
Number 2 from the series Helden/Heroes. This serie contains manipulated photographs of my personal heroes. Number one was David Bowie, nr 2 is titled What’s Going On, featuring Marvin Gaye.
This series is a hommage to them that inspired, motivated and touched me and by doing so made a valuable contribution to my ‘being’. I believe strongly we need heroes to get the best out of our selves. My heroes, in my opinion, are creative prodigies stars that shine so bright that they are still burning and glowing decennia ever after. That certainly applies for my hero 02- Marvin Gaye, as far as I am concerned, the undisputed king of soul.
Soul, hardcore soul! I must have been 12/13 years old when I heard the song Sexual healing for the fist time. This song, was the reason for buying his album Midnight Love. I listened it over and over again until I knew every tone, every tune and vocal inflections.
Maybe a strange combination, Bowie, Jackson and Gaye, but I was only 13 years old, so… Besides everything seemed fluid back than, Bowie experimenting with Jazz and soul, Jackson playing with rocksounds and Marvin exploring disco. What they had in common was their unworldly greatness. Back to Marvin, after Midnight Love I got eager for more, unfortunately he got killed by his own father in 1984. So the only way for more was travel back in time. I gradual discovered the albums, I Want You, Lets get It On en Whats Going On and was sold for live. I already liked soul music but still this was something else, it seemed deeper, more raw, sexier, more tragic, more sensitive and more apocalyptic. His voice touches my deepest consciousness, my soul. I feel him and wish I could live inside his warm and fluid voice. Soul is a music genre with essence but what Marvin’s music learned me in my life to come, was that Soul can be true soul. Not something you do, but something you are, a state of being, becoming pure love. I will not ever achieve the full 100% but It is a strive for live. Richness is a mental state, love is the state of the soul. Money, power or status has nothing to do with it. It is at the most something you stumble on accidentally.
Not only is this a hommage to Marvin Gaye and soul music it is also a plea for more soul in the 21th century. I dare to state that by listening to Marvin Gaye you might get a better, softer , warmer version of your selves. It is a comfort for the soul. Havent done it yet, try it?
My hommage is a signed print on canvas 1/1 120/80cm.
(For English scroll down) Bij deze presenteer ik een nieuwe digitale serie ‘ in the making’ : Helden (Heroes). Nummer 1 uit de serie: ‘Fame’.
Limited print (op canvas) 1/1
Ik ben met deze serie begonnen om in mijn eigen behoefte te voorzien om mijn helden op een voetstuk te plaatsen. De helden die in deze serie ten tonele gevoerd gaan worden zijn helden die soms al een (bijna) heel leven mee gaan, die me hebben geïnspireerd, opgevoed en me vooral hebben laten zien dat je niet in een standaard mal hoeft te passen om je plek te kunnen vinden. Althans, zij waren voor mij het ultieme bewijs dat het beter was niet in een mal te passen. Veel aspecten van het leven heb ik (zeker als puber -jong volwassene) als benauwend of te sturend ervaren. Niet mijn opvoeding trouwens, ik mocht mijn eigen weg kiezen! Ik ben dan ook geboren in 1970. Ik weet niet of dat er iets mee te maken heeft maar het klinkt wel zo ( :
Fame: De artprint is een compilatie van diverse gemanipuleerde beelden, waaronder tweemaal David Bowie. In de linkerhoek zit Hunky Dory in de rechterhoek The Thin White Duke. Omgeven door de werelden waartussen gelaveerd moest worden uitgebeeld in de losgelagen rockster (featuring Jimmy Page > Led Zeppelin)en de boekhouder. Ik zal niet de enige zijn die Bowie een muzikaal en creatief genie vond. Toch voelt hij altijd een beetje als van mij. In ieder geval binnen de kaders van deze artprint. The world is missing an angel or at least a (black) star (man)
Oh over helden en anti helden gesproken Het heeft hier verder niets mee te maken behalve dan dat afgezet tegen de kleurrijkheid van deze held, een klein beetje opinie :https://maritotto.nl/bij-twijfel-links-af-slaan/
(English) Hereby I present my new digital art series in the making to you. The serie is called Helden (Heroes) and the first art print ‘Fame’
I started this serie to for fill my own need to put my personal heroes on a pedestal. The heroes on my ‘stage’ are with me for almost all my life, they inspired me, raised me and most important showed me that you not necessarily have to fit in a standard matrix to find your place in live. They were the ultimate proof that is was even better to not fit at all. I never succeeded fitting in any template, even if I tried, it is not given to me. I experienced that many aspects of live are to suffocating or conducting for me. Not my upbringing by the way, I was free to choose and find my own path.. I was born in 1970. Not sure of that got anything to do with it but it has this certain ring to it… ( :
Fame: The art print is a compilation of divers and manipulated images, amongst them Bowie twice. In the left corner we find Hunky Dory and in the right corner The thin White Duke. Both surrounded by the outskirts of worlds apart: The rockstar (featuring Jimmy Page > Led Zeppelin) and the bookkeeper. I shall not be the only one that recognize creative genius in this man but I kind of like to think I own him a little bit. Anyway within the borders of this art print, I do. The world is missing an angel or at least a (black) star (man)