In Our Nature 2024- Acrylic on canvas- part of the Side Show series
The blue letters on a paper bag smiled at me from the roadside, It has been there for a while, at least a few days. Yet it hasn’t been so long that either the blue is discoloured or the bag half-decayed. It still looks fresh. Next to the bag, scraps of what was probably a burger. A piece of grey matter in yellow-pink goo hangs bloodlessly from a white bag, with green limp lettuce leaves and a sliver of tomato as irrefutable evidence of knowledge of good nutricion. A pair of soulless and limp fries stick out of a bright red cardboard container. A striped straw protrudes triumphantly from a large white cup with plastic cap which combined with the red tray of fainted fries gives a festive look. What a happy meal this must have been.
Everywhere I look I find these silent testimonies of feeding frenzy that apparently had to take place then and there and that after a big burp of pleasure suddenly became too much. Was it too heavy on the stomach to move what was left just an inch?
Evidently, that which was picked up, wheeled around and nibbled on full of desire and gluttony had to be disassociated from as soon as possible, immediately in fact.
Those who love blue letters can move from A to B while scrabbling. Those less fond of it see mostly a correlation.
I hereby proudly present my latest painting to you
Insomnia- [ a bed piece about bed peace ] 2024 – part of the Brave New World series.
Insomnia(a bed piece about bed peace)-Acryl op canvas- 155 x 90 cm- 2024
This canvas took me a while. The messy bedding, duvet and wrinkled sheets forced me to look closely and study what was actually happening there in that fabric. I saw so much detail, hue differences in grey tones, fold lines, creases and bulges that had almost human traits, that there was practically no way out. In the second instance, I chose to leave out a lot of detail again, by erasing it. The turmoil in the image depicts my own turmoil from a while ago. This is my reckoning with that period.
2023- Haunting thoughts kept me awake during a period of 3 months. The thought of haunting thoughts kept me awake. The fear of the thoughts of the haunting thoughts kept me awake and made me anxious to go to bed.
Tossing and turning, it seemed a never ending attempt to silence my restless heart. Tried [too] hard to ignore noises of wind blowing, cats on roof, a car starting, a street conversation, a train passing, a party in the distance, even the comforting respiration of my man and the snoring of my cat. I hold my heart and belly as my breath is too high up and going too fast.
My eyes wide shut.
Hoping to shut the flow of insecure and sad voices within.
A glance at the alarm clock tells me that it’s four AM.
I scare myself.
All I ever really wanted was peace, peace of mind, peace of heart, bed peace.
I hereby present my latest artwork, Blue Eyed Blues, to you
Acryl op canvas – 62 x 62 cm 2024
Blue Eyed Blues -acrylic on canvas 51 x 51 cm – 2024
A pile of dishes. A mix of plates, inherited from my grandmother, a Japanese Bowl and a hard plastic watercup accidentally add up to what appears to be a gazing blue eye, that’s wide open and sees all. Could things have souls? According to some they have.
Hierbij presenteer ik jullie mijn nieuwste kunstwerk, Blue Eyed Blues.
Acryl op canvas – 62 x 62 cm 2024
Een stapel servies. Een mix van borden, geërfd van mijn grootmoeder, een Japanse kom en een hard plastic waterbakje vormen samen per toeval wat lijkt op een starend blauw oog, dat wijd open staat en alles ziet. Zouden dingen een ziel hebben? Volgens sommigen wel.
Dit kunstwerk is onderdeel van de Side Show series.
Two silhouettes outlined on a red and white background. A shadow a specter, the negative from the positive. The sun as artist and the nearly absent body as brush.
62 x 62 cm – From the Brave New World series
Side Show
Acryl op doek
62 x 62 cm
2024
Uit de Side Show serie (voorheen Post Hoc)
Twee silhouetten tegen een rood witte achtergrond. Een schaduw een schim, het negatief van het positief. De zon als kunstenaar het bijna afwezige lichaam als kwast.
In a green space, green screens hang casually in front of and over each other. Here every possible thought can be projected and every imagination can become reality. A space where everything can happen at once. The past, the future and the present, like Einstein’s theory, captured in one entity, our universe. Overwhelming and comforting in equal measure.
Virgin Screen – Green 2024
Virgin Screens 02 – Green
Bij deze presenteer ik mijn laatste schilderij ‘Virgin Screens 02 – Green’
In een groene ruimte hangen groene schermen nonchalant voor en over elkaar. Hier kan elke mogelijke gedachte worden geprojecteerd en kan elke verbeelding werkelijkheid worden. Een ruimte waar alles tegelijk kan gebeuren. Het verleden, de toekomst en het heden, zoals de theorie van Einstein, gevangen in één entiteit, ons universum. Overweldigend en troostend tegelijkertijd.
Bij deze presenteer ik mijn laatste werk Borderliner
Acryl op canvas 52 x 52 cm
Borderliner- acrylic on canvas 62 x 62 cm
Dit schilderij is het eerste in de rij van de POST HOC schilderijen. Borderliner is een combinatie van een rood-wit gestreepte verkeersbarrière en een persoon die de lijn van het rood naar het wit oversteekt. Het zou voor veel dingen kunnen staan. Zowel op kleine persoonlijke schaal als op grote sociale schaal. Het is aan de kijker.
Borderliner
(English)
Hereby I present my latest artwork titled Borderliner to you.
Acrylic on canvas, 50 x 50 cm.
This painting is the first in line of the POST HOC paintings. Borderliner is a combination of a red white striped traffic barrier and a person crossing the line from the red into the white. It could represent many things. On a small personal scale as well on a great social scale. It is up to the viewer.
Waar is Rob – acryl op canvas 150 x 100 cm – In opdracht van 19 het Atelier
Mijn recent afgeronde schilderij ‘ Waar is Rob’ (12-23) dat ik in opdracht van 19 het atelier architecten heb gemaakt siert inmiddels de woning van diezelfde Rob. Deze opdracht was een geschenk aan en ter ere van vertrekkend en gewaardeerd directeur en grondlegger van 19 het Atelier architecten, Rob Moritz.
In beeld een compilatie van Rob in diverse poses in een mix van zijn eigen ontwerpen;
My recently completed painting ‘ Where is Rob’ (12-23) which I commissioned from 19 the Atelier architects now graces the home of the same Rob. This commission was a gift to and in honor of the retiring and esteemed director and founder of 19 the Atelier architects, Rob Moritz.
Pictured is a compilation of Rob in various poses in a mix of his own architectural designs;
Bij deze presenteer ik mijn laatste schilderij ; SAPIENS. Acryl op canvas 80 x 100 cm – 2023
Sapiens 2023-Uit de serie Brave New World
Als de Sapiens een persoon was, wat zou hij dan zien als hij voor de spiegel staat, wat als hij achterom kijkt en wat ziet de Sapiens als hij in de toekomst blikt.
Dit is een snapshot van Erik, mijn vriend, na het schuren van wit gegrond en afgewerkt houtwerk, op adem komend in een vroege lentezon met stofdeeltjes van de witte verf en plamuur mooi verspreid over zijn gezicht, haar en wimpers.
Ik stelde me opeens bijna de hele mensheid voor, gevangen in deze blik, die iets elementairs en oers uitstraalt, die hardnekkig maar kwetsbaar is, die niet kapot te krijgen is maar waarvan de façade van onoverwinnelijkheid verdwenen is. Het zou veelzeggend zijn als dit gezicht de mensheid als geheel zou omvatten.
Het omvat slechts één mens, een liefdevol en menselijk mens, mijn Sapiens.
Bij deze presenteer ik mijn laatste schilderij Virgin Screens 2023
Acryl op doek- 150cm b x 100 cm h – Uit de Brave New World serie.
Virgin Screens – acryl op canvas- 100 x 150 cm – 2023
Het witte doek, de oneindige ruimte waarin en waarop alles kan worden geprojecteerd, alles kan gebeuren, elk idee kan ontstaan of verdwijnen.
Even bemoedigend als angstaanjagend. Biedt evenveel oplossing als probleem, evenveel niets als iets.
Leegte prikkelt het onderbewustzijn, daagt het uit en provoceert als geen ander, want wat in die leegte wordt weerspiegeld zijn denkbeelden en hersenspinsels, die hersenspinsels, dat ben jij. Dat is hoe je in elkaar steekt.
Leegte is anders dan vacuüm. Een vacuüm is het soort leegte dat wordt veroorzaakt door het ontbreken van zuurstof. Aandacht is zuurstof voor verbeelding. Onttrekking van aandacht is het vacuüm van de verbeelding, een verlaten veld waarop steeds minder groeit.
We bevinden ons op een roltrap (lees: escalator) van een Londonse metro (ik denk Kings Cross) station, 2019.
De menigte wordt efficiënt door verkeersruimtes, langs platforms en naar verschillende niveaus gemanaged. Binnen deze beperkte ruimte zijn, op of neer, naar links of naar rechts de enige vragen gesteld en de enige keuzes om te maken, het simpele leven. Echter, kleine vragen kunnen grote consequenties hebben. Het is makkelijk om de weg kwijt te raken.
De staande statische reizigers worden voortbewogen op een perpetuum trap. Eén trap naar de hemel en een ander naar midden aarde, net als Dante’s Goddelijke komedie.
Deze hele omgeving doet mij denken aan een industriële lopende band. Een lopende band van poppen. Kleine doorsnee plastic torso’s in afwachting van een ontmoeting met hun lichaamsdelen ergens in het proces. Hoofden, armen, benen, haar en ogen worden er systematisch opgeschroefd en op gelijmd totdat uiteindelijk ook de naakte schaamte wordt bedekt met schattige poppen kleren. De lopende band komt tot een eind zodra het perfecte complete en betere speelgoed personages zijn geworden. Klaar om te rock en dollen in hun kunstmatige poppen levens.
Maar wat doet de haai hier? Wat staat hier te gebeuren? Wat escaleert hier op de escalator?
Escalator 2021
(English)
Acrylic on canvas 120/80 cm 2021
Hereby I present to you my latest artwork – painting, Escalator
We find ourselves on an escalator (probably Kings Cross) of the London Underground 2019.
The crowd is efficiently managed through stretched traffic spaces, platforms and levels. Within this confined space, going up or down, turn left or right are the only questions asked or choices to make, the simple life. However little questions can have big consequences. It’s easy to get lost along the way.
The queued and static passengers are transported on a perpetual stairway. One stairway goes to heaven and another to middle earth, just like Dante’s Divine comedy.
This whole scenery makes me somehow associate it with an industrial assembly line, an assembly line of dolls. Plain little plastic torsos are waiting to meet its body parts somewhere along the line. Heads, arms, legs, hair and eyes are screwed and clued on systematically and finally its naked shame is covered in cute doll clothes. The assembly line comes to an end as soon as it becomes a complete and perfectly enhanced toy personality. Ready to rock and doll in their artificial lives.
But what is the shark doing there? What is going down here? What escalades on the escalator?
